Dag 3 en 4

Dag 3:

Vandaag een rustige zondag. Lekker uitgeslapen. Ontbijt met omelet en vers fruit. Zo kunnen we langzaam acclimatiseren, want de overgang is best groot. Op de veranda van het huis staat een picknicktafel waar we lekker buiten kunnen zitten en waar je een prachtig uitzicht hebt op het Kivumeer. Als het mooi weer is kun je kijken tot Congo. Vandaag niet, want het is een beetje mistig.

Na de koffie besluiten we onofficieel vast een kijkje te nemen in het ziekenhuis. Dit ligt hemelsbreed 50 meter bij ons huis vandaan, MAAR met een GIGA-hoogteverschil, loodrecht naar beneden. Dat is wel een uitdaging voor Patricia :-) (Zeker als je bedenkt dat je ook weer omhoog moet :-) )

Bij de ingang van het ziekenhuis komen Brigit en Corrie al een aantal bekenden tegen. De begroeting is hartelijk. Als we vragen of we rond mogen kijken om vast de sfeer te proeven is dit geen probleem. Corrie en Brigit laten ons op het gemak het hele terrein zien. 

Er staan een aantal paviljoenen waar de verschillende afdelingen in gevestigd zijn. Tussen de paviljoenen zijn overdekte looppaden zodat je droog over kunt. Geen overbodige luxe want we zitten tenslotte in het regenseizoen hier. Er zijn 5 grote afdelingen: Interne, Chirurgie, Verloskunde, Kinder en Emergency. Daarnaast ook nog wat kleinere gebouwen met onder andere de apotheek, een tandarts, laboratorium, rontgen en administratie. Nieuwsgierig kijken we alle ruitjes door maar gaan nog niet naar binnen omdat we niet officieel zijn geïntroduceerd. (Hierover later meer)

Terug bij ons tijdelijke thuis staat de lunch alweer klaar. 

Na de lunch verkennen we de omgeving van het ziekenhuis. Op korte afstand lopen, maar natuurlijk wel met een flink stijgings- en dalingspercentage, ligt een klein dorpje met wat kleine winkeltjes. Onder andere een mini-mini-mini buurtsuper met wat frisdrankjes, fruit en snoepjes. We worden aangestaard alsof we van mars komen met onze blanke koppies, maar als je mwiriwe zegt (fonetisch merowe) dan lachen de mensen vriendelijk en groeten je vriendelijk terug. Fototoestellen zijn helemaal het einde. Zeker die met een schermpje. Vreemd, want bijna iedereen loopt hier met een telefoon tegen zijn oor. Nokia 3310 is het meest verkocht weliswaar...

Bij terugkomst staat het avondeten alweer klaar. Had ik al gezegd dat we 2 x per dag warm eten? 's Middags en 's avonds?

Uiteraard hebben we weer geen Wifi...alhoewel...we hebben nog niet gehoord of het is aangesloten. Dus Marieke weer op de stoel in 't luik....geen Wifi. Toch maar even de beheerder gevraagd...wachtwoord  is opnieuw ingesteld...aleen wij waren nog niet op de hoogte :-)

Welcome to Africa!

Alle moeders en vriendjes en mannen en kinderen en vrienden zijn weer geappt, gemailt, geskypet, gefacebookt of gefacetimet, 

Morgen de eerste dag lesgeven...Spannend!

Dag 4:

Vroeg op! Vandaag de officiële kennismaking.

De dag begint hier met een kerkdienst. Veel medewerkers verzamelen zich in de kapel en beginnen zo de dag. Zo ook ik, de allernieuwste aanwinst van Kibogora Hospital en mijn reisgenoten. We lopen onder luid gezang de ruimte in en gaan achteraan zitten. Binnen no time zijn we gespot, dus mogen we mooi vooraan even komen uitleggen wat we dan komen doen. Zo'n 100 mensen staren ons nieuwsgierig aan. Ervaring apart...

Na een preek en nog wat gezangen gaan we naar het kantoor van de grote directeur voor een kennismaking en het doorspreken van de plannen. Niet dus. Die heeft een andere vergadering gepland dus gaan we met Sheila, waarvan we nu nog niet weten welke functie ze vervuld, een rondleiding doen door het ziekenhuis. 

Turbo gaan we langs alle afdelingen. Geen tijd voor een praatje...We noemen haar inmiddels lieflijk "de witte tornado" 

Dus in recordtempo weer op kantoor voor een gesprek met de directeur, die inmiddels is gearriveerd.

Veel afspraken gemaakt voor de komende 2 weken. Compleet niet zoals wij hadden gepland en verzocht voordat we afreisden, maar wij echt ENORM flexibel! Tenminste we doen net alsof, gaan lachend de deur uit en thuis schiet de paniek ons om de oren. Dus snel schakelen, nieuwe planning bekijken en gaan met die banaan. Binnen no time hebben we een nieuw plan en maakt de onzekerheid plaats voor enthousiasme.

We beginnen morgen met handhygiëne voor het hele ziekenhuis (HELP) en dan de didactiekles van Marieke die we grondig moeten aanpassen omdat wat wij hebben verzonnen veel te hoog gegrepen is.

Ook hebben we een afspraak met de  ziekenhuishygiënist Euzebio, vernoemd naar de voetballer, en binnen de kortste keren zitten Marieke en ik chlooroplossingen te bespreken en protocollen te checken ivf de op handen zijnde accreditatie van het ziekenhuis. (Gaat er al een bel rinkelen collega's? Dacht vakantie te hebben met de JCI maar krijg het keihard "in my face" retour)

De thuisblijvers worden hard aan het werk gezet om ons van nieuwe info te voorzien. Dat hebben we echt binnen een paar uur binnen. Bedankt meiden!

Het was een zenuwslopende dag met veel indrukken, maar hoe gaaf is het om  's avonds buiten op de veranda, met een bakkie koffie en je laptop en genietend van het prachtige uitzicht dit te zitten tikken.

Ik ben een bevoorrecht mens!